42: چون ما دوباره همو می‌بینیم تو عمقِ بی‌نهایت.

چونکه ما می‌دونیم این، جوریه که زندگی با ما رفتار می‌کنه. چونکه ما می‌دونیم آدما میان و می‌رن. چونکه ما می‌دونیم آدما هیچ وقت، کامل ما رو ترک نمی‌کنن. چونکه آدمایِ زندگی‌مون همیشه تو قلب و ذهنِ ما زنده‌ن. آدمی که تو ذهنمون زنده‌ست که نمی‌تونه بمیره که. اون همیشه همون‌جاست. جایی که باید باشه. مگه اینکه ما بخوایم که نباشه. آدما تو کلماتِ ما و تویِ قلبِ ما زندگی می‌کنن. هیچ‌کس، هیچ‌وقت کامل نتونسته کسیو جا بذاره و بره. هیچ‌وقت. و خب برای همینه که ما دووم میاریم و ادامه می‌دیم. چونکه کلی آدم با ما و تویِ ذهنِ ما زندگی می‌کنن که همیشه حواسشون بهمون هست. چونکه ما هیچ‌وقت تنها نیستیم. هیچ وقت هم قرار نیست تنها بمونیم. ما نمی‌تونیم آدمایی که همیشه تو ناخودآگاهمون حضور دارنو نادیده بگیریم. ما هیچ‌وقت تنها نیستیم.