2: گذشتن و رفتنِ پیوسته.

گذاشتن اسم برای وبلاگ به نظرت یکی از سخت ترین کارایِ ممکنه. اسم گذاشتن برای وبلاگ یعنی مشخص کردن یه چارچوب. یعنی اینکه از این به بعد هرچی بنویسی، اول اون اسم، اون بالا میاد و بعدش کلمه‌هایِ تو. و خب برای همینم هست که همیشه برام سخت بوده؛ چرا؟ چون نمی‌تونم یه اسمی پیدا کنم که همیشه همون باشم. که بخوام بالای تموم نوشته‌هام بیاد. یه اسمی که وبلاگم و نوشته‌هام با اون یادِ بقیه بیاد. یه اسمی که همه‌چیو در بربگیره. شاید برای همینه که اسم وبلاگ اینه. چون هیچی به ذهنم نرسید غیر از اون. غیر از این واکنش همیشگیم دربرابر این چیزِ جاری و غیرقابل کنترلی که اسمش زندگیه. این گذاشتن و رها کردن و رفتنه. دور شدنه. شایدم همون ”گذشتن و رفتن پیوسته”.

پ.ن: اونجایی که بِردی میگه وی آر استرانگ ایناف تو لت ایت گو. همونجا. همونجا.